چون سلامان را شد اسباب جمال

از بلاغت جمع، در حد کمال،

سرو نازش نازکی از سر گرفت

باغ لطفش رونق دیگر گرفت

نارسیده میوه ای بود از نخست

چون رسیدن شد بر آن میوه درست،

خاطر ابسال چیدن خواست اش

وز پی چیدن، چشیدن خواست اش

لیک بود آن میوه بر شاخ بلند

بود کوتاه آرزو را ز آن، کمند

شاهدی پر عشوه بود ابسال نیز

کم نه ز اسباب جمال اش هیچ چیز

با سلامان عرض خوبی ساز کرد

شیوهٔ جولانگری آغاز کرد

گاه بر رسم نغوله پیش سر

بافتی زنجیره ای از مشک تر

تا بدان زنجیرهٔ داناپسند

ساختی پای دل شهزاده، بند

گاه مشکین موی را بشکافتی

فرق کرده، ز آن دو گیسو بافتی

گه نهادی چون بتان دلفروز

بر کمان ابروان از وسمه، توز

تا ز جان او به زنگاری کمان

صید کردی مایهٔ امن و امان

برگ گل را دادی از گلگونه زیب

تا بدان رنگش ز دل بردی شکیب

دانهٔ مشکین نهادی بر عذار

تا بدان مرغ دلش کردی شکار

گه گشادی بند از تنگ شکر

گه شکستی مهر بر درج گهر

تا چو شکر بر دلش شیرین شدی

وز لب گویاش گوهر چین شدی

گه نمودی از گریبان گوی زر

زیر آن طوق مرصع از گهر،

تا کشیدی با همه فرخندگی

گردنش را زیر طوق بندگی

گه به کاری دست سیمین بر زدی

ز آن بهانه آستین را برزدی

تا نگارین ساعد او آشکار

دیدی و، کردی به خون چهره، نگار

گه چو بهر خدمتی کردی قیام

سخت تر برداشتی از جای گام

تا ز بانگ جنبش خلخال او

تاج در فرقش، شدی پامال او

بودی القصه به صد مکر و حیل

جلوه گر در چشم او در هر محل

صبح و شام اش روی در خود داشتی

یک دم اش غافل ز خود نگذاشتی

زآنکه می دانست کز راه نظر

عشق دارد در دل عاشق اثر

جز به دیدار بتان دلپذیر

عشق در دلها نگردد جای گیر